Η ώρα του παραμυθιού: Το βιβλίο του ήλιου

Κάποτε, στο βασίλειο του ήλιου, ζούσαν δύο ηλιαχτίδες...

Ήταν οι αγαπημένες κόρες του βασιλιά και τα ονόματά τους ήταν Φωτεινή και Λαμπερή...

Η Φωτεινή και η Λαμπερή ήταν οι πιο λαμπερές ηλιαχτίδες. Όλες οι άλλες όμως τις ζήλευαν. Αυτό έκανε τον βασιλιά ν' ανησυχήσει. Έτσι κλείδωσε τις κόρες του σ'ένα μυστικό φρούριο. Οι κοπέλες έπρεπε να κατεβάζουν 12 ώρες το εικοσιτετράωρο μια χρυσή πλεξούδα για να φωτίζει τη γη σ'εκείνο το σημείο διότι δεν έπεφτε πολύ φως. Κατέβαιναν από μία αόρατη σκάλα και είχαν δύο μαγικά ζωάκια για συντροφιά. Στην άκρη της πλεξούδας υπήρχε ένα καλάθι με μία επιγραφή:"Η ΘΕΑ ΖΗΤΑΕΙ". Οι άνθρωποι πίστευαν πως μία θεά έριχνε τα μαλλιά της και φώτιζε τη γη. Και έτσι έβαζαν τρόφιμα και έτρωγαν οι ηλιαχτίδες.

Μία μέρα γινότανε χορός ακριβώς κάτω από την πλεξούδα γιατί ήταν προς τιμήν της υποτιθέμενης θεάς. Οι ηλιαχτίδες ήθελαν πολύ να κατέβουν αλλά έλαμπαν πολύ και όλοι θα το καταλάβαιναν. Τότε τους ήρθε μία ιδέα: Θα έβαζαν κάπες για κρύψουν την λάμψη τους.

Όμως καθώς κατέβαιναν την αόρατη σκάλα, η κάπα της Φωτεινής σκάλωσε και το φως απλώθηκε παντού παρασέρνοντας τις κάτω! Όλοι τότε άρχισαν να φωνάζουν και ο ήλιος κατέβηκε οργισμένος από τον ουρανό!!! "Πως τολμήσατε να βγείτε έξω; Θα τιμωρηθείτε αυστηρά!" είπε ο ήλιος. Τότε τις κλείδωσε μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο κάτω από τη γη.

Καθώς έκλαιγαν ένα πράγμα τράβηξε την προσοχή τους: υπήρχε μία τρύπα στον τοίχο που οδηγούσε σε ένα τούνελ. Ξαφνιασμένες το ακολούθησαν. Και βρέθηκαν σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Εκεί πέρα η λάμψη τους δεν ενεργούσε! Τότε μία μυστήρια γυναίκα πλησίασε τις ηλιαχτίδες: "Είμαι η Μανιταρού, η μαγισσονεράϊδα της γης" είπε η Μανιταρού. Οι ηλιαχτίδες σκέφτηκαν ότι όντως έμοιαζε με μανιτάρι: είχε πλατύ κεφάλι με άφθονα σημάδια, μακρυά μπλεγμένα μαλλιά στο χρώμα του χώματος και ένα κοκαλιάρικο κορμί.

"Μπορώ να σας βγάλω από εδώ. Άλλα θέλω αντάλλαγμα". Οι ηλιαχτίδες την ρώτησαν τι ήθελε. Η Μανιταρού γέλασε και ξαφνικά γύρισε και τις μεταμόρφωσε σε πεταλούδες!!!!!!!! Πέταξαν φοβισμένες αλλά δεν έβρισκαν την έξοδο. Τότε η Μανιταρού άνοιξε μία πόρτα και έσπρωξε τις πεταλούδες μέσα. "Ουστ!!!! βρομερά έντομα" φώναξε.

Βρέθηκαν μέσα στην γη. Τότε άκουσαν ένα θόρυβο. Και είδαν ένα σκουλικάκι. Ήταν μικρούλη, ροζ και είχε φιλική έκφραση. Τις πρότεινε να τις βγάλει έξω. Οι πεταλούδες δέχτηκαν. "Πως σε λένε;" το ρώτησαν. "Με λένε Μπελίντο και είμαι ο φύλακας του τούνελ" απάντησε. Τότε τις βοήθησε να βγούνε. Οι ηλιαχτίδες βρέθηκαν έξω από τη γη. Τότε ένα χέρι τις άρπαξε και όλα σκοτείνιασαν.

Όταν άνοιξαν τα μάτια τους βρισκόντουσαν σε ένα πύργο μέσα σε χρυσά κλουβιά: ένας κυνηγός τις είχε δει και τις έφερε στον φίλο του τον πρίγκηπα. Αυτός είχε καλέσει τον κυνηγό να κοιμηθεί στο παλάτι. Τη νύχτα όμως άκουσαν κλάματα. Αναστατωμένοι σηκώθηκαν και είδαν τις πεταλούδες να τρέμουν. Μαργαριταρένια δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια τους και έπεφταν στα κλουβιά. Τότε άρπαξαν τις πεταλούδες και τις φίλησαν. Τότε μεταμορφώθηκαν σε κοπέλες. Η Λαμπερή αγάπησε τον κυνηγό και η Φωτεινή τον πρίγκηπα. Τότε κατέβηκε και ο ήλιος και ζήτησε συγνώμη από τις κόρες του. Όλοι ήταν χαρούμενοι και έτσι παντρεύτηκαν στο βασίλειο του ήλιου. Ο Μπελίντο το σκουλικάκι έγινε το βασιλικό κατοικίδιο.

Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!!!!!!!!!!