Το ξόρκι της Μοργκάνας!

Μια φορά και ένα καιρό...

     Ήταν μια γλυκιά και καλή μάγισσα. Ήθελε να βοηθάει τους ανθρώπους. Επειδή όμως η μαμά της ήταν κακιά δεν την πλησίαζε κανένας. Άλλα αυτό δεν την εμπόδιζε να βγαίνει έξω. Κοντά στο σπίτι της υπήρχε ένα έρημο λιβάδι και αυτή πήγαινε εκεί.

     Πήγαινε το μεσημέρι διότι όλος ο κόσμος κοιμόταν. Μια μέρα λοιπόν, όταν πήγε στο λιβάδι, ήταν εκεί ένα αγοράκι που έκλαιγε. 

-Τι έπαθες; τον ρώτησε,

-Κλαίω γιατί χάθηκα. Το χωριό μου βρίσκεται από την άλλη πλευρά του βουνού, είπε και έδειξε μια κάρτα, Μια κακιά κυρία με οδήγησε για να κάνουμε δήθεν πικνίκ. Όταν όμως γύρισα λίγο το κεφάλι μου αυτή μπήκε στο αυτοκίνητο και έφυγε! Έτσι χάθηκα...

Η Μοργκάνα παραξενεύτηκε. Και επειδή όπως είπαμε βοηθούσε τους ανθρώπους δεν κρατήθηκε και είπε θα τον βοηθήσει.

       Το πρώτο πράγμα που έκανε η Μοργκάνα ήταν να ρωτήσει το αγοράκι πως έμοιαζε η γυναίκα που τον ξεγέλασε. Το αγοράκι είπε πως αυτή η γυναίκα ήταν γριά και άσχημη και φορούσε ένα μπλε καπέλο μάγισσας. Η Μοργκάνα στεναχωρήθηκε πολύ γιατί κατάλαβε ότι αυτή η γυναίκα ήταν η μαμά της. Προσπάθησε πολλές φορές να την αλλάξει άλλα δεν τα κατάφερε. Μπορώ να πω ότι η Μοργκάνα είχε ένα μυστικό. Η μαμά της την είχε φυλακίσει διότι ήταν πιο έξυπνη. Αυτή ήταν μια φρικτή ανάμνηση. 

      Αφού πήγε το αγοράκι σπίτι του η Μοργκάνα κάθισε να σκεφτεί ένα ξόρκι για να μεταμορφώσει τη μαμά της σε καλή μάγισσα. Ήταν πολύ δύσκολη αυτή η ιδέα διότι ούτε στο σχολείο δεν την πήγε η μάνα της. Καθώς έψαχνε μέσα στο σπίτι της πάτησε σε μία σανίδα και γλίστρησε σε ένα πηγάδι. Ήταν πολύ παράξενο γιατί μέσα σε αυτό το πηγάδι υπήρχε μία βιβλιοθήκη. 

          Μια μαγική βιβλιοθήκη. Που είχε πολλά βιβλία με μαγικά ξόρκια και φίλτρα. Είχε ακούσει να μιλάει η μαμά της γι' αυτήν. Περίεργη να μάθει και αυτή ξόρκια, πήρε ένα χοντρό βιβλίο και άρχισε να διαβάζει. Μετά από μία ώρα διάβασμα βρήκε επιτέλους ένα ξόρκι. Το ξόρκι μπορούσε να μεταμορφώσει σε μία καλή μία κακιά μάγισσα. Αλλά έπρεπε πρώτα να δημιουργήσει ένα φίλτρο για να της το ρίξει ενώ έλεγε το ξόρκι. Η Μοργκάνα δεν έχασε το κουράγιο της και άρχισε να ψάχνει υλικά ενώ ταυτόχρονα σκεφτόταν τι μπορεί να κάνει η μαμά της. Στην αφηρημάδα της γλίστρησε πάνω σε κάτι, αλλά δεν πρόλαβε να δει τι ήταν διότι ένα χέρι την άρπαξε.

       Το χέρι ήταν της μαμάς της. Εκείνη τρόμαξε και προσπάθησε να ξεφύγει αλλά η λαβή ήταν πολύ δυνατή. Όσο προσπαθούσε να ξεφύγει τόσο πιο πολύ την έσφιγγε το χέρι. Όταν κατάφερε λοιπόν να ξεφύγει, έτρεξε πήρε τα υλικά που βρήκε κρύφτηκε και προσπάθησε να φτιάξει το φίλτρο. Όμως καταστροφή! Είχε ξεχάσει το βιβλίο!!! Είδε τη μαμά της να εξαφανίζεται σηκώνοντας το βιβλίο ψηλά και γελώντας με ένα ανατριχιαστικό γέλιο. Μόλις έφυγε η μαμά της η Μοργκάνα βγήκε και ξεκίνησε να την ψάξει.

        Καθώς όμως εξαφανιζόταν η μαμά της, της έπεσε εκείνο το πράγμα πάνω στο οποίο είχε γλιστρήσει η Μοργκάνα. Ένα παλιό γράμμα. Η Μοργκάνα το σήκωσε και ξεκίνησε να το διαβάζει. Μέσα είχε πληροφορίες για ένα σχολείο μάγων. Παραξενεύτηκε με αυτήν την ιδέα και σκέφτηκε αν θα μπορούσε να πάει σε αυτό το σχολείο. Ίσως να έβρισκε πραγματικούς φίλους; ΚΡΑΚ!!! Μόλις γύρισε να δει το ραβδί της είχε σπάσει. Θα ήταν φανταστικό να βρει ένα καινούριο ραβδί. 

      
   Στην συνέχεια άφησε το γράμμα να πάει να βρει τη μαμά της. Είχε χρόνο να σκεφτεί μετά για το σχολείο. Ήταν σίγουρη ότι η μαμά της θα την έβαζε τις φωνές. Αλλά αντιθέτως η μαμά της δεν ήταν εκεί. Βγήκε από την μυστική βιβλιοθήκη και από το σπίτι και πήγε προς το λιβάδι μήπως την πετύχει εκεί. Αλλά δεν ήταν εκεί. Θα κατάφερνε να την βρει;; Το μόνο πράγμα που σκεφτόταν ήταν η μαμά της και το βιβλίο.

      Καθώς καθόταν και σκεφτόταν αισθάνθηκε κάτι να την χαϊδεύει στην πλάτη. Γύρισε. Ήταν η μαμά της. Την κοιτούσε μέ ένα στοργικό χαμόγελο. Είχε γίνει καλή μάγισσα από μόνη της. Κατάλαβε ότι η συμπεριφορά της δεν ήταν σωστή και αποφάσισε να αλλάξει. Έδωσε ένα μεγάλο φιλί στην κόρη της και της ζήτησε συγνώμη. Η Μοργκάνα την συγχώρεσε και γύρισαν σπίτι τους. Η μαμά της αποφάσισε να την στείλει στο σχολείο των μάγων και η Μοργκάνα ξετρελάθηκε. Και έζησαν αυτές καλά και εμείς ακόμα καλύτερα!

 Ζωή, 8 χρονών