Σκέψου αλλιώς…

Ένα φθινοπωρινό απόγεμα, εκεί που όλα ήτανε ήσυχα και ήρεμα μέσα στο σπίτι και καθώς ετοιμαζότανε το απογεματινό τσάι άρχισαν να ακούγονται κάτι φωνές σε υψηλούς τόνους από το σαλόνι. 



Δίπλα στο παράθυρο και καθώς χάζευε τα αυτοκίνητα στο δρόμο και τους βιαστικούς ανθρώπους που περνούσαν σαν σφήνες στο πεζοδρόμιο, η Σβελτάδα άρχισε να μαλώνει με τη Γρηγοράδα και την Ταχύτητα για το ποια παραβγαίνει τον Χρόνο!

Η Σβελτάδα ισχυριζόταν πως μπορεί μέσα σε δευτερόλεπτα να φέρει βόλτα το σπίτι: να μαγειρέψει, να συμμαζέψει, να αερίζει το σπίτι, να ταΐσει τα γατιά, να πλύνει τα πιάτα, να πλύνει το αμάξι, να ποτίσει τα λουλούδια, να ετοιμάσει τα παιδιά, να τα πάει σχολείο, να τα φέρει, να τα διαβάσει, να τα παίξει, να τα κοιμίσει.

Η Γρηγοράδα έλεγε πως προλαβαίνει το φανάρι πριν γίνει κόκκινο, κόβει το νήμα στο γήπεδο πριν από όλους στον αγώνα, τελειώνει το τεστ των μαθηματικών πριν χτυπήσει το κουδούνι και γενικά το χόμπι της είναι να τα κάνει όλα ΠΡΙΝ τη λήξη…

Η Ταχύτητα πάλι υποστήριζε ότι διανύει τεράστιες αποστάσεις και πολλές φορές δεν την πιάνει καν το μάτι σου έτσι όπως πάει και πως ο στόχος της είναι να βρεθεί από το ένα σημείο του πλανήτη στο άλλο μέσα σε χρόνο dt!

Λίγο πιο πέρα, βουλιαγμένη μέσα στον καναπέ άκουγε σχεδόν αδιάφορα, η Χαλαρότητα. Αμέτοχη, νωθρή και τεμπέλα, όπως πάντα παρακολουθούσε τις άλλες τρεις να «τσακώνονται» και δεν καταλάβαινε γιατί… «Τι νόημα έχει σε μία ζωή, που κυλάει ούτως ή άλλως τόσο γρήγορα, να την προσπεράσεις? Γιατί να στριμώχνεις στο εικοσιτετράωρό σου ΣΒΕΛΤΑ τόσο πολλά πράγματα αντί να διαστέλλεις το χρόνο της κάθε δραστηριότητας για να μπορείς να τα απολαμβάνεις? Γιατί να τελειώνεις τη δουλειά σου ΓΡΗΓΟΡΑ και πάντα «πριν» το χρονικό σου όριο? Γιατί να βιάζεσαι να κάνεις το ταξίδι σου με ταχύτητα και να μην απολαμβάνεις τη διαδρομή σου χωρίς το φόβο του ατυχήματος? Άσε που κάθε «κεκτημένη ταχύτητα» συνεπάγεται αυτομάτως ότι κάνεις παρέα με τα Λάθη! Αυτά τα ενοχλητικά μπαρμπαδελάκια σου γίνονται τσιμπούρια, γιατί τρυπώνουν κρυφά στο τσεπάκι σου χωρίς να τα πάρεις είδηση και επειδή, όταν τα πάρεις χαμπάρι είναι αργά να τα διώξεις, αναγκάζεσαι να ζεις με αυτά και στο τέλος τα αγαπάς κι από πάνω, αφού τα συνηθίσεις… Ε? Γιατί λοιπόν?»

Αυτά σκεφτόταν η Χαλαρότητα με δυνατή φωνή και έβαλε σε σκέψεις τις τρεις της φιλενάδες οι οποίες άκουγαν αποσβολωμένες, λες και δεν είχαν σκεφτεί ποτέ τα πράγματα με αυτόν τον τρόπο! Γιατί είναι γνωστό πως πολλές φορές, παρασυρμένοι από το πάθος μας να πούμε στον άλλον πιο έξυπνο επιχείρημα από το δικό του, δεν είμαστε σε θέση να σκεφτούμε τελείως αλλιώς, σχεδόν αντίστροφα!